در قرن هفدهم، لویی چهاردهم با آوردن بهترین صابون سازها به ورسای، به شکوفایی مجدد صابون کمک کرد.
او بود که قانون خلوص صابون را در سال 1688 صادر کرد که امروزه نیز شناخته شده است.
در نتیجه، اگر صابون آنتی باکتریال دتول حاوی حداقل 72 درصد روغن خالص باشد، از کیفیت بالایی برخوردار است.
Nicolas Leblanc فرانسوی (1742-1806) برای اولین بار در سال 1790 موفق به تولید مصنوعی مقادیر بیشتری نوشابه شد.
در سال 1865، ارنست سولوای فرآیند جدیدی را توسعه داد که جایگزین فرآیند Leblanc شد.
بنابراین سودای کافی برای صابون سازی وجود داشت و صابون به محصولی مقرون به صرفه تبدیل شد.
اکنون می توان بدن را به طور مرتب با صابون شست و از بوی نامطبوع رها کرد.
صابون سازی سنتی در مارسی تا به امروز باقی مانده است (Savon de Marseille).
صابون ها معمولا از چربی های گیاهی یا حیوانی تهیه می شوند.
مواد اولیه اصلی مورد استفاده چربی نارگیل، روغن زیتون، روغن پالم و چربی های حیوانی مانند پیه، چربی یا چربی استخوان است که در طی فرآوری حیوانی تولید می شود.
صابون ها محصول تجزیه این چربی ها هستند.
واکنش شیمیایی → صابونی سازی نامیده می شود.
برای انجام این کار، چربی ها را با لیمو می جوشانند (مانند سود سوزآور یا لیمو پتاسیم، سابقاً پتاس یا سودا).
به این فرآیند جوشاندن صابون می گویند.
چربی ها به گلیسیرین و نمک های اسیدهای چرب (صابون واقعی) تجزیه می شوند.
به این امولسیون چسبناک چسب صابون می گویند و نمک به آن اضافه می کنند.
امولسیون (نمک کردن) به هسته صابون شناور که عمدتاً حاوی نمک های سدیم اسید چرب است و لیم پایینی که عمدتاً حاوی لیمو، گلیسیرین و نمک معمولی حل شده اضافی است، جدا می شود.
هسته صابون را از لیمو پایه جدا کرده و با آب فراوان و کمی لیمو می جوشانند تا ناخالصی های باقیمانده از بین برود.
نمک زدن دوباره منجر به صابون کشک می شود.
سپس محصول خشک شده و به شکل مناسب فشرده می شود.
صابون ها نیز با افزودن به عنوان مثال اسانس یا رنگ پس از آن تغییر می کنند.
