مطالعه جدیدی که در مجله Wildlife Society منتشر شده است، توجه تعداد کمی از خرس های گریزلی را در جنوب شرقی بریتیش کلمبیا جلب کرده است که به دلیل قطع عضو تصادفی ناشی از تله های بدن که برای گرفتن پوست خرس استفاده می شود، انگشتان پاهای جلویی خود را از دست داده اند. مانند مارتنس یا راسو. در حالی که تعداد خرس‌هایی که انگشتانشان از دست رفته زیاد نیست، برای ایجاد نگرانی‌ها و ایجاد تغییر در شیوه‌های به دام انداختن خز کافی است.
از دست دادن انگشتان پنجه جلوی آنها می تواند مشکلات قابل توجهی برای گریزلی ها ایجاد کند و حفاری برای یافتن غذا یا دفاع از خود را دشوارتر کند. با بحث در مورد این موضوع با تله گذاران، جوامع بومی، افسران حفاظت از محیط زیست، مدیران حیات وحش، و دانشمندان، و همچنین مقایسه داده های سایر مناطق نزدیک به بریتیش کلمبیا، محققان الگویی را برای از دست دادن انگشتان پا شناسایی کردند و حتی گزارش هایی از خرس گریزلی را تایید کردند. با تله های بدن پستانداران کوچکی که هنوز روی پاهایشان بودند کشته شدند.
آنها برای آزمایش تئوری خود، چهار تله راه‌اندازی کردند – به گونه‌ای که بتوانند راه‌اندازی کنند اما به طور کامل بسته نشدند – و به مدت دو هفته آنها را با دوربین‌های راه دور زیر نظر گرفتند. مشاهدات نشان داد که خرس های گریزلی از هر چهار تله بازدید کردند و دو تا از آنها را بیرون آوردند.
حتی با نمونه کوچک، واضح بود که تله‌های طعمه‌دار خرس‌ها را جذب می‌کنند و خرس‌ها تله‌ها را برای گرفتن غذا راه می‌اندازند. ما تصاویر و ویدئوهایی داریم که خرس‌ها را در حال بررسی تله‌ها و دستکاری جعبه‌ها با پنجه‌های خود نشان می‌دهند.
به گفته دانشمندان، این ضربه اولیه تله نیست که باعث از دست دادن انگشتان پای خرس ها می شود، بلکه طولانی شدن مدت گیرکردن تله روی پای آنها است که منجر به عفونت و در نهایت نکروز می شود.
برای جلوگیری از وقوع چنین حوادثی تا حد امکان، دکتر لمب و همکارانش به تعویق افتادن رسمی آغاز فصل به دام انداختن مارتین و راسو از نوامبر تا دسامبر را پیشنهاد می‌کنند تا خرس‌ها زمان خواب کامل خود را بخرند.
- منابع:
